Ugruntowując i legitymizując status fikcji, jako składnika rzeczywistości, nauka wprowadza pojęcie współczynika fikcyjności, który choć nieobecny w danych statystycznych, ma, niczym ciemna energia, stanowić jeden z podstawowych czynników, wyjaśniających skład, budowę i funkcjonowanie rzeczywistości. Badania nad nim, obięte klauzulą tajności prowadzone są w najważniejszym ośrodku, stanowiącym rdzeń metawery: Światowym Instytucie Fikcji, powstałym w 1920 roku w Paryżu. Siedzibą tej instytucji jest budynek o powierzchni rekordowej w skali globalnej, nie możliwej jednak do ustalenia z powodu trwającej cały czas rozbudowy. Trudności identyfikacyjne wynikają również z faktu, iż ze względu na konieczność uwiarygodnienia działalności statutowej, Instytut Fikcji musiał pozostać fikcyjnym.  Międzynarodowy kongres metawerystyczny w marcu 1921 roku ostatecznie ustalił granice między gatunkami fikcji i ograniczył działalność metawerystycznych służb specjalnych do służby sztuce. Rok później powołana została rada archistrategów, stanowiąc odtąd organ zarządzający tworem, nazwanym Monarchią Metawery. Monarcha, pozostający postacią fikcyjną, wyłaniany zostaje drogą demokratycznej elekcji. Od tego czasu próby definicji Metawery napotykają mnożące się kłopoty. Coraz trudniej oddzielić obiekt badań od jego opisu, co zdaniem Richarda Feynmana wiąże się z postępami w dziedzinie mechaniki kwantowej.  Na straży czystości gatunkowej fikcji stoją służby specjalne BOF (Biuro Ochrony Fikcji), których zadanie polega na oddzielaniu treści służących sztuce od manipulacji wykorzystywanych dla celów politycznych.  Światowy Instytut Fikcji po II wojnie światowej staje się największą konstrukcją architektury konceptualnej na świecie. Składając się jedynie z otwartych bram nie posiada ograniczeń gabarytowych ani terytorialnych. Pierwszą bramą Instytutu ogłoszony został paryski łuk tryumfalny, kolejne prowadzące doń wejścia to: Arc du Carrousel, Arch 22 w Bandżul, Łuk Tryumfalny w Bukareszcie, Budapeszcie, Nowogrodzie i Poczdamie a także w Barcelonie i Teheranie. W Polsce ogłoszono nimi: łuk w Ślesinie, Zamościu, łuk dworu Artusa i Bramę Stoczni  Gdańskiej jak również stawiane współcześnie konstrukcje w Trzebinii, Lubinie czy Michałowicach. Pierwszy konsulat Metawery w Polsce otwarty został w Pałacu Sztuki w 1993r.  Krakowie przy okazji wernisażu wystawy indywidualnej Piotra Szmitke, archistratega metawery, który 5 lat wcześniej w Paryżu ogłosił 1 manifest metaweryzmu. Sformułowany jako artystyczna doktryna manifest ten definiował jej  główne zasady i metodologię.  Od czasu jego ogłoszenia, zauważalna ewolucja metawerystycznej monarchii nastąpiła na terenach Polski, która po 1989 r przeszła transformację ustrojową pod hasłami okrągłego stołu. Trudno nie mówić tu o wpływach metawery, gdyż ten ostatni, zwycięski akord rewolucji październikowej, czyli ostateczny transfer własności, usankcjonowany prawem i przypieczętowany faktami historii okazał się najdoskonalszą operacją na świadomości społecznej, przeprowadzoną pod narkozą mediów, do czasu zniszczenia World Trade Center. Koncentrując się na artystycznej odmianie metaweryzmu, mnożenie hipostatycznych, bytów w istotnym stopniu zasiliła pod koniec XXw. szeregi metawerystycznej bohemy. Wpływając na poglądy i opinie odbiorców sztuki stała się poważną alternatywą sytuacji na rynku art-biznesu, stając się krzywym zwierciadłem rozpoznawanych w nim patologii. Tradycja Metawery, pozwalająca śledzić, analizować i wykrywać fikcję stawia środowisko metawerystyczne w niezbyt konfortowej sytuacji względem organizmów państwowych promujących fikcję czy wręcz posługującymi się jej technikami. W jeszcze wyższym stopniu dotyczy to partii politycznych, z założenia karmiących swych wyznawców modyfikowaną wizją rzeczywistości. Wyróżnikiem pozwalającym rozpoznać potencjalnych wrogów metawery jest brak poczucia humoru, bezrefleksyjna dewocja, zamiłowanie do orkiestr dętych, muzyki pop, oraz piłki nożnej.  Skazuje to obywateli Metawery na ograniczenie poparcia ze strony mas. Kontrowersyjna ustawa z 1995 roku, w myśl której uchylona została zasada "De gustibus non est disputandum" nie przysporzyła metaweryjskim monarchistom zwolenników. Pierwszy konsulat Metawery w krakowskim Pałacu Sztuki, kolejny w Muzeum Ślaskim a następnie w Bunkrze Sztuki w 1995 roku wydały 138 paszportów w tym 10 specjalnych, dla honorowych obywateli metawerystycznego państwa sztuki: Wisławy Szymborskiej, Henryka Mikołaja Góreckiego, Władysława Hasiora, Waldemara Malickiego, Jana Kidawy-Błońskiego, Olgi Szwajgier, Henryka Wańka, Jerzego Nowosielskiego i Piotra Krakowskiego.